„Република
Македонија е суверена, самостојна, демократска и социјална држава. “– oва го пишува во Уставот
на нашата си мила земја. Без да навлегувам во другите делови, засега сакам да се
сконцентрирам само на делот „социјална држава“.
Секој трет е
сиромашен
кај нас, а секој втор е на работ на сиромаштија. И трендот се зголемува секоја година, настрана бришењето на невработените
за да фиктивно ја смалат стапката на невработеност. Се декларираме како социјална
држава, а социјалното ако земаш повеќе од три години, те остава да живееш со по
21 денари на ден, а згора на тоа, мораш да плаќаш сметки за струја,
вода...инаку ќе ти праќаат извршители. Живееме во држава во која, како по социјален
договор, 450 000 луѓе ја напуштиле земјата. Во Македонија, до толку општеството
е стратифицирано што највисоката месечна плата на еден граѓанин била 92.000
евра, додека минималната плата, на која значителен дел од вработените работат
(може и помалку, а може и декларативно повеќе добиваат, но им ги враќат на
газдите на рака, што се практикува кај нас, но нема кој да го истражува тоа) за
8.050 денари.
Што прво треба да прави еден вработен со две или три деца (по политиките на
владата, нели) и невработена жена со толку
приходи? Дали да плати сметки за да има струја, вода? Децата бараат и да јадат,
па треба и храна да се купува. Ефтина и неквалитетна, ама и таа кошта. А тука е
и образованието на тие деца. Не е само да се родат и готово. Добро викаше Џорџ
Карлин, конзервативците (во нашиот контекст, власта) се грижат за фетусот се’
додека не се роди. Откако ќе се роди, не им паѓа на памет веќе за роденото
бебе. И облека мора да се купува понекогаш, а и најстрашното – одењето на
доктор, што заедно со третманот што ти го даваат вработените, е трауматично
искуство кое совесен човек на никој не би му го посакал.
За тоа дали сме
суверени, баш и не знам, а за тоа колку сме самостојни (со оглед на сите тие
кредити кои ги земаме за да даваме плати на администрацијата и исплаќаме
пензии, а додуша и купување гласови за избори), а и за тоа колку сме слободни
(со оглед на сите политички апсења, контрола врз медиумите и судството), ќе пишувам
некој друг пат.
