Archive for 2014

Морбидноста на ваквото менаџирање кризи

By Hawk | Published Saturday, November 15, 2014

Секој што е малку настроен кон критичко мислење знае дека кај нас владее некоја форма на репресивен режим. И како и секој друг таков режим, се користи со пропагандни техники, посебно кога се работи за кризи кои можат да им коштаат или со рејтинг, или парично (да сме на јасно, секако дека тоа би биле буџетски (наши) пари но на репресивен режим буџетските пари им се како сопствени пари кои внимателно ги “инвестираат“ за продолжување на нивното владеење.)

Режимот на оваа власт, поврзано баш со тие буџетски пари, нуди лажни решенија на сите општествени проблеми и девијации преку казни. Најчесто, тие казни се превисоки за мизерниот стандард кој го имаме ние. Иако пратеникот на ДПМНЕ Александар Николоски, кој иначе е пратеник од кога има 22 години, вели дека иако имал шанса да ја напушти Македонија но не сакал, и дека со 100 тука можете да направите доста нешта но го Германија можете вечера да купите, со 100 тешко дека можете да покриете една казна само. Но фаличната логика пратеникот настрана, битно е да се спомне дека казните освен што го полнат буџетот – кој проблем на владата – не решаваат никаков проблем.

Има многу да се пишува на темата за казните, но да се префрлам на главната причина за блог-постов. Иако има многу казни за регулирање на собраќајот, кои с’ почесто се изрекуваат, се’ полошо и полошо станува. Патиштата се катастрофа, казните се драконски и селективно изречени, правилата не се почитуваат посебно од тие што имаат по некој човек “внатре“. Голем луксуз е да поминеш на пешачки без да се плашиш дека ќе ти свирне некоја будала и ќе те пцуе, без да се плашиш дека ќе те згази некој кој има “некоја работа“ па се брза.

Вечерва се случи уште една несреќа. 16 годишно момче беше удрено со џип во близина на Католичката црква во Скопје. Замислете, 16 годишникот летнал 15 метри од од колата која го удрила поради силината на ударот. Неофицијално, објавија Либертас, момчето бил на пешачки.

Болно е и да се мисли на тоа човек.

И секако, во репресивен режим, каде вистинските проблеми ретко се решаваат, наместо да се справуваат со секојдневното умирање на луѓето од собраќајни несреќи, вечерва беа активирани одредени техники на менаџирање на кризи. Имено, најголемата владеачка партија има под своја контрола доста медиуми кои ние ги знаеме, но исто така има и одредени фан страници под своја контрола – што често и не е баш лесно да се примети. Пример за ова е страницата Ова е Македонија. Страницата има над 74 илјади лајкови. И знаете со што се занимава Ова е Македонија? Типично за Македонија, - се занимава со вести кои и’ ги снабдува медиум на режимот. Во случајов тоа е Курир.

Со оглед на тоа дека страницава постира се’ што е објавено на Курир, постирана беше и веста за починатото (подобро кажано убиеното) момче. Но после тоа, страницата се префрли во неговата друга улога – менаџирање на криза. Оти не смее режимот да дозволи луѓето да мислат дека во Македонија се случуваат многу често многу собраќајки и умираат многу луѓе. Затоа, на страницата се појавија две други постови да и парираат на таа едната за момчето.

Првата гласи “БМВ со 200 км/ч се заби во такси, пет лица загинаа (ФОТО+ВИДЕО)“ а иначе била објавена во Курир на 8ми месецов. Другата е насловена “ТРАГЕДИЈА: Загинаа мајка и две деца, таткото се бори за живот (ФОТО)“ а била оригинално објавена во Кирир на 3ти месецов. Првата е случај што се случило во Москва, а втората се случоло во Хрватска.

Начинот на кој се насловени овие две објави е многу намерен, а уште понамерен е нивното реобјавување на страницата. Дури и ако гледаме на распоредот како се објавени ќе разбереме дека луѓето почнале да копаат наназад за овие вести, прво наоѓајќи ја таа од 8ми, па после таа од 3ти. И тоа се’ со една цел, - Да кликнат читателит кои имаат прочитано за смрта на момчето, и да видат дека па кај нас не е толку лошо – во Москва дури 5 умреле во собраќајка, во Хрватска се случило трагедија во која загубиле живот мајка и две деца, а најверојатно и таткото ќе умре.

Можеби ви се чини дека претерано и погрешно поврзување правам, но таква е пропопагандата. Суптилна. А патиме ли си патиме од когнитивна дисонанца.

Ама тоа е. И тоа е тоа менаџирање на кризи. На најдолен начин.

Несоциална држава

By Hawk | Published Monday, January 27, 2014

„Република Македонија е суверена, самостојна, демократска и социјална држава. “– oва го пишува во Уставот на нашата си мила земја. Без да навлегувам во другите делови, засега сакам да се сконцентрирам само на делот „социјална држава“.

Секој трет е сиромашен кај нас, а секој втор е на работ на сиромаштија. И трендот се зголемува секоја година, настрана бришењето на невработените за да фиктивно ја смалат стапката на невработеност. Се декларираме како социјална држава, а социјалното ако земаш повеќе од три години, те остава да живееш со по 21 денари на ден, а згора на тоа, мораш да плаќаш сметки за струја, вода...инаку ќе ти праќаат извршители. Живееме во држава во која, како по социјален договор, 450 000 луѓе ја напуштиле земјата. Во Македонија, до толку општеството е стратифицирано што највисоката месечна плата на еден граѓанин била 92.000 евра, додека минималната плата, на која значителен дел од вработените работат (може и помалку, а може и декларативно повеќе добиваат, но им ги враќат на газдите на рака, што се практикува кај нас, но нема кој да го истражува тоа) за 8.050 денари.

Што прво треба да прави еден вработен со две или три деца (по политиките на владата, нели) и невработена жена со толку приходи? Дали да плати сметки за да има струја, вода? Децата бараат и да јадат, па треба и храна да се купува. Ефтина и неквалитетна, ама и таа кошта. А тука е и образованието на тие деца. Не е само да се родат и готово. Добро викаше Џорџ Карлин, конзервативците (во нашиот контекст, власта) се грижат за фетусот се’ додека не се роди. Откако ќе се роди, не им паѓа на памет веќе за роденото бебе. И облека мора да се купува понекогаш, а и најстрашното – одењето на доктор, што заедно со третманот што ти го даваат вработените, е трауматично искуство кое совесен човек на никој не би му го посакал.

За тоа дали сме суверени, баш и не знам, а за тоа колку сме самостојни (со оглед на сите тие кредити кои ги земаме за да даваме плати на администрацијата и исплаќаме пензии, а додуша и купување гласови за избори), а и за тоа колку сме слободни (со оглед на сите политички апсења, контрола врз медиумите и судството), ќе пишувам некој друг пат.

Општество какво што заслужуваме

By Hawk | Published Saturday, January 25, 2014

Не верувам дека има некој кој навистина е задоволен од тоа какво ни е општеството. Дури и власта реално, посакува промени. И тука имаме еден голем проблем.

Знаете, општествената свест е нешто во кое имаме удел сите ние. Тоа е некој вид на простор на идеи, принципи, вредности, права, слободи, кои се натпреваруваат, многу од нив и си импонираат едни на други. Стефан Хасел во неговата книга „Бунете се“ вика „должни сме сите да бдееме нашето општество да остане општество со кое ние ќе се гордееме.“

Разликата за тоа што го напишал Хасел, во нашиот контекст, стои во тоа дека ние не сакаме вакво општество. Јас не сакам вакво општество. Јас сакам општество во кое сите ќе уживаме исти права, општество во кое сите ќе ги имаме истите можности. Сакам општество во кое наместо да се мразиме едни со други-ќе се сакаме. Сакам општество во кое на никој не му е мило да се чувствува привилегиран, додека гледа другите како страдаат. Не сакам општество во кое за да се вработиш, без разлика што им носиш ЦВ со завршен факултет, неколку школи од фондации и невладини организации, многу обуки, тренинзи, работилници, ќе биде вработен друг кој е далеку помалку квалификуван од тебе, но којшто лепел плакати, одел по митинзи, и има партиска книшка. Не сакам ни општество во кое пензионерите ќе се возат бесплатно во јавниот превоз, во кое можат да скијаат бесплатно, кои инаку се луѓе со примања, а студентите да мораат да плаќаат над илјада денари месечно за да одат на факултет со автобус, за скијање да не зборувам, ако родителите не можат да им дадат пари за тоа. Не сакам општество во кое парцела во центарот на главниот град чини 72 денари по м2, а киријата месечно да кошта колку негде 75% од минималната плата во државата. Не сакам општество како нашево.

А лесно е да кажеме дека тоа е така оти државата го прави, но општеството не се буни против тоа. Хасел е во право за должноста. Само што во нашиот контекст, бдеењето мора да се претвори во борба, но не за зачувување на мизерното статус-кво со насока кон влошување, туку за позитивна промена која многу ни е потребна. Е дури тогаш ќе можеме да се чувствуваме горди, ако не од тоа какво ни е општеството, барем за тоа дека се трудиме да стане како што заслужуваме – просперитетно, праведно, слободно.