Кога би се доделила награда за најголем патриот (националист) во Македонија (а треба, пинг Златна Бубамара), тоа награда секоја година би требало да оди кај Миленко Неделковски - Африм. Ама, да се разбереме, човекот ја заслужува наградата само една година во времето на комунизмот кога беше суспендирам заради тоа што како коментатор навиваше за македонската гордост - фудбалсксиот клуб Вардар, и сите години откога ВМРО ДПМНЕ со Никола Груевски како нејзин претседател влезе у власт. Башка, денеска е роденден на нашиот премиер, па ја искористувам шансата да му го честитам роденденот, и исто како и Инес Ефремова, и јас да му пожелувам што побрзо враќање во боксерската кариера. 

Да се вратиме кај патриотот Африм. Во времето кога имаше емисија (тоа што го има сега е владин прес-центар и телескоп за гледање во минатото) секоја недела го следев. За тогаш можам да кажам дека нудеше нешто уникатно и интересно што вредеше да се следи. После некое време дури и станав член на неговиот форум каде бев активен едно две-три години и запознав многу прекрасни луѓе. Во форумот, иако бев единствениот активен етнички Албанец, сите се однесуваа многу коректно, вклучувајќи го и Африм. Имаше обострана почит, иако понеекогаш имаше по некој испад од понекој член, влучувајки го и Африм како случајот кога објаснуваше зошто некои етнички Македонци кодошеле а за Албанците викаше затоа што им е во крвта, иако имаше повеќе Македонски отшто Албански кодоши. 

Како и да е, патриотот Африм одлучи да си ја слави првата годишнина на неговиот форум и одлучи тоа да биде во некој рибник во Куманово. Откако неколку членови ме поканија, вклучувајќи го и Африм ако не се лажам, одлучив да си одам и јас. 

Интересноо зарем не? Патриотот што се фалеше дека никогаш немал Албанец во емисија за годишнината на неговиот форум поканил и Албанец за да слави со него. 

Дојде денот, и се договоривме да се сретнеме кај бензинската пумпа на влезот во Куманово од Скопје и од таму сите да си одиме заедно до рибникот. Арно ама, некој требаше да иде со Африм во кола пошто само таму имаше слободно место. Африм самоволно ме покани мене да одам со него, а не некој Македонец. 

Додека одевме накај рибникот само ние двајца у кола, иако ми беше чудно да се возам со него, успеавме да си праиме малку муабет. Ми кажа како Бучковски за да го отргне вниманието на јавноста од некојси проблем одлучил да уапси некои видни невини луѓе влучувајќи го и него. Исто така јас побарав од него да направи емисија за убиството на Трајковски за што ми рече дека се обидува но не може да најде гости оти се плашат луѓето. Но тоа не беше најинтересната тема за која зборувавме. 

Откако јас му кажав за затворењето на мојот омилен клуб, почнавме да зборуваме и за ФК Вардар - клубот за кој дури и беше суспендиран од работа. 

Пошто се шпекулираше дека некој Албанец би можел да го купи клубот, зборевме малку и за таа можност. Тогаш патриотот Африм ми рече дека он нема ништо против тоа да ФК Вардар биде купен од Албанец, од тоа ФК Вардар да има газда Албанец. 

Ме чудеше ставот дури и тогаш, а со секој негов националистички испад се повеќе се чудам од тој став. Рече дека сепак треба да помине една генерација (спомна 20 години) да се смират страстите од конфликтот, но дека нему не му пречи.

Се сеќавам и како Африм и еден друг и драг човек со кого веќе не сум во контакт го викаа келнерот да ми каже од која страна можам да јадам од месото пошто на едната имаше свинско, а на другата говедско месо пошто јас нели не јадам свинско. Таму на некои членови им даде некои посебни признанија, и на сите по еден медал. Медалот сеуште го чувам дома!

Не се вратив со него од рибникот оти јас отидов порано, но на крај ми даде една прегратка Африм. Добро беше чуството, само како ли се чусвувал он прегнувајќи го воздухот пошто нели како што дознав подоцна, тој мене (албанците) ги множи со нула, а тоа значи дека јас не постојам. Исто така тој сам дојде од Скопје во Куманово, а оти сакал и до рибникот да оди сам, и да си зборува сам со себе, ме зел мене со себе. 

Стварно се мислев за ова да пишувам веќе некое време но просто не сакав. Пред да стане ДПМНЕ-вски војник, он имаше солидна емисија и добро се однесуваше со мене. Сега се гордее што морам (морат сите Албанци) да зборувам со него на Македонски, мисли дека сум од племе, ме множи со нула... Го уништи партијата и таа пуста судска пресуда од која го спасија ебаго. А баш ми беше ок како човек.