Ех, драги мои, празничен ден денеска. Добар ден за одмор, релаксација, мислење со своја глава наместо со наредби од газди, професори, а посебно (за многумина) партиски господари.
И се разбира, како празничен ден, не може да поминеме без да бидеме со нешто почастени од нашата Влада која работи 24/7. Имено, Владеачката
партија ВМРО ДПМНЕ за празникот на Внатрешната македонска
револуционерна организација (ВМРО) чија цел била слободна и независна
Македонија, не‘ почасти со лимитирање на правото за слободно движење и
со прекршување на Уставот.
На протестот организиран од Иницијативниот одбор за ослободување на новинарот Томислав Кежаровски (кој, бај д веј, официјално беше осуден на 4 и пол години затвор за вршење на неговата работа, то ест, за објавување текст, пред неколку години, а неофицијално и затоа што ја истражуваше смртта на Никола Младенов) имаше новинари, медиумски работници, граѓански активисти итн. За жал, јас не успеав да присуствувам. Уште пожалосен пак е фактот дека уште еднаш ни покажа власта дека живееме во една полициска држава.
Протестот требаше да се одржи пред Музејот на ВМРО. Сега ми стана јасно. ВМРО ДПМНЕ, за празникот на ВМРО, блиску музејот на ВМРО, на Македонски граѓани им го лимитираше правото за слободно движење. Се повторувам, ама иронијата убива. И да, токму тоа и се случи. Власта прати специјалци да не ги пушти протестантите да протестираат пред музејот, што е и противуставно.
Полицијата со огради, туркање, влечкање, ги држеше оние кои застанаа на страната на правдата, да не се доближат на тој музеј. Да биде иронијата уште поголема, наместо обвинителството да реагираше на ова, музејот го направи тоа. Од музејот во реакцијата напишаа "не не користете за дневно-политички цели, држете ги вашите собири пред партиите и другите соодветни институции."
Ова е трагикомично. Многу.
Но, најтрагичното од сето ова е што граѓаните си молчат, се кријат, гледаат сеир, и најжалното од се’, апсурдно ги оправдуваат постапките на режимот за да се лажат себеси и да избегнат да се соочат со реалноста. Оти тогаш би имале дилема - да реагират (што би било ризично од надворешноста) или да молчат (што би значело газење по човечност, принципи за праведноста...). И тоа боли. А за тие што се свесни за срањава на режимот и што го бранат, да не ни почнувам.
Само да си кажам, тоа што му се случи на Кежо може да ни се секој на сите од нас, кои се’ уште се држиме до живеење на живот без да се потчинеме на партија. И ако си молчиме и не се солидаризираме кога им се случува на други, во случајов на Кежо, во иднина, сигурно и ќе ни се случи.
Слобода за Кежо! За невин човечки живот! За сите нас!
